Haartransplantatie, de geschiedenis

1939: dr.Okuda,

Dr. Okuda, een Japanse dermatoloog gebruikte haartransplantatie om littekens of brandwonden te behandelen. Hij gebruikte de zogenaamde punchtechniek die grafts opleverde. Met deze techniek wordt een rondje huid en haar met een diameter van ongeveer 4 mm. (ongeveer 10-15 haren) uit de hoofdhuid verwijdert en herplaatst.

1942: Dr. Tamura

Dr. Tamura ontwikkelde de methode van Dr. Okuda verder en was in staat om grafts te produceren met 1 tot 3 haren. Hij behandelde veel vrouwen die een tekort aan haren hadden op de venusheuvel, iets dat bij Japanse vrouwen veel voorkomt. De methode van Dr. Tamura lijkt veel op de huidige methode van haartransplantatie.

1950: Dr. Örentreich

Dr. Örentreich, een dermatoloog uit New York, was de eerste arts in de VS die een haartransplantatie toepaste op een man met een erfelijke haaruitval. Zijn techniek leek veel op die van Dr. Okuda en de resultaten waren daardoor niet natuurlijk. Het waren rondjes met haar zoals op een borstel. Indien netjes gekamd was de transplantatie niet direct zichtbaar, maar dan moest het wel windstil zijn. Wel echter werd nu definitief vastgesteld dat haren uit een erfelijk onbelast gebied (het achterhoofd) ook ergens anders gewoon weer gingen groeien.

1965: Dr. Uebel

Dr. Uebel introduceerde de minigrafts. In eerste instantie werden de grotere grafts verdeeld in kleinere eenheden van 1-2-of 3 haren. Daardoor werd het resultaat veel natuurlijker. Later werd in plaats van individuele grafts een strip huid met haar uit het achterhoofd verwijderd en opgedeeld in die minigrafts.

De opening die er in het achterhoofd ontstond, werd gehecht zodat er alleen een dunnen lijn als litteken overbleef.

1990: Diverse artsen

Diverse artsen gingen over tot het opdelen van de strip huid met haar in zogenaamde “follicle units”.

Het blijkt namelijk dat haren in groepjes van 1-2-3 of zelfs meer haren groeien. Rondom die haren zit een soort van membraan. Als je nu die follicle units intact laat wordt het resultaat veel natuurlijker.

Vanaf 2000

In plaats van het verwijderen van een strip huid met haar gingen sommige artsen over tot het verwijderen van follicle units direct uit het achterhoofd. Bij het opdelen van een strip kun je de follicle units onder vergroting en sterk licht zien. In de hoofdhuid echter niet. De kans op het beschadigen van haarfollikels is daardoor groter.

2005: Diverse onderzoek methoden

Er wordt momenteel veel onderzoek gedaan naar het vermeerderen van haren in laboratoria of in de huid zelf. Tot nu toe zonder een dusdanig resultaat dat het gebruikt kan gaan worden. De laatste ontwikkeling is het zogenaamde “Autoklonen”. Door gebruik te maken van de twee groeikernen in het haar en de stamcellen daarvan zijn diverse studies gaande om haren te dupliceren.